18 december, 6:15 uur, station Heeze: ik stap met toerskikleding, rugzak en ski’s de trein in. De reis is begonnen: ik ben op weg naar Noorwegen! Op Schiphol tref ik Hanneke met dito uitrusting (ja, zelfs met exact dezelfde broek aan!). Onze volgestouwde dagrugzak en de skischoenen mogen gelukkig mee als handbagage (ik deed dan ook erg mijn best om de skischoenentas voor te doen als subtiel handtasje). Onze ski’s leveren we in bij de balie voor ‘odd-sized luggage’. Na wat wachten en anderhalf uur vliegen landen we in een druilerig Bergen. Maar ach, daar regent het wel vaker. Ondanks het weerbericht, dat een flinke stijging in de temperatuur voorspelt voor de komende dagen, houd ik me voor dat het er in Voss best anders (lees: witter) uit zou kunnen zien. In de trein trekt het mistige landschap aan ons voorbij. Gaandeweg maken we voorzichtig al alternatieve plannen voor de komende dagen.
Als we in Voss uitstappen is het nog steeds nat en groen. Her en der liggen nog wat oude resten sneeuw, die eraan herinneren dat de afgelopen week het landschap hier nog prachtig wit was. In de jeugdherberg zitten Chaim en Eva bij de openhaard. Zij hebben hier in de omgeving al een paar jaloersmakende skitoeren gemaakt. Al snel komen we tot de conclusie dat de omstandigheden voor onze geplande huttentocht (Voss-Torfinnsheim-Vending-Høgabu-Dale) niet goed genoeg zijn: het is te warm en er is teveel neerslag (regen op 1000m).
Op en top gemotiveerd voor een skitoertje in de miezerregen naar Torfinnsheim.
De volgende dag vertrekken we met een taxibusje naar Hodnaberg, een gehucht waar naast een paar vakantiehuisjes en zomerboederijtjes een enorme waterkrachtcentrale staat. Hiervandaan is het ongeveer 2 uur skiën naar de onbemande DNT-hut Torfinnsheim. Ondanks de miezerregen sta ik te popelen om mijn ski’s onder te binden en omhoog te lopen.
Onderweg veel geoefend met het oversteken van beekjes op ski’s.
Eindelijk weer ‘ut på tur’ (op pad)! We lopen door een lichtstijgend dal met kleine berkenboompjes omhoog. De kronkelende beekjes met stromend water maken van het terrein een mooie hindernisbaan. De uitdaging is je ski’s zo lang mogelijk aan je voeten te houden. Het laatste stuk over de kam is erg winderig. In de hut is het gelukkig al aardig warm, ondanks dat we de enige gasten zijn. De elektrische kacheltjes staan daar gewoon constant te branden en het is ook de bedoeling dat die aanblijven als je weer vertrekt (ach, toch energie teveel daar). We maken de houtkachel aan en hangen al onze natte kleren te drogen. En dan kan het echte ‘hytteliv’ (lett. ‘huttenleven’) beginnen! Kopje warme choco, huttenboek doornemen, theetje en zakje nootjes, tijdschriften doorbladeren, de kaart nog eens heel goed bestuderen, nog wat snacken, iets in het huttenboek schrijven, … heerlijk!
Aankomst bij Torfinnsheim.
Het plan voor de volgende dag was om naar de kleine, onbemande hut Kiellandsbu te skiën. Maar het regent ‘s ochtends pijpenstelen en het zicht is beperkt. Dit wordt ‘m niet. Na een ontbijtje van muesli en chocolademelk (bij gebrek aan melkpoeder), pakken we onszelf weer waterdicht in en dalen we weer af naar Hodnaberg. Ruim een uur later staan we weer op de plek waar de taxi ons gisteren had achtergelaten. Het blijkt alleen wat lastiger een taxi te regelen die ons weer komt halen, want het is zondag en dan heeft niet iedereen dienst, ook niet de man met het busje waar we met vier personen, ski’s en rugzakken inpassen. Gelukkig weet de taxicentrale onze chauffeur van gisteren toch te bereiken en komt hij op z’n vrije dag ons weer ophalen.
Omdat we toch wel heel graag sneeuw uit te lucht willen zien komen, besluiten we vanuit Voss meteen de trein naar Hallingskeid te nemen. Dit is een reis van ongeveer vijf kwartier naar het oosten. Hier ligt een DNT-hut op 1100 meter hoogte, pal aan het spoor, in the middle of nowhere. Precies wat we zoeken dus. We komen vlak voor het donker wordt bij de hut, waar het inderdaad sneeuwt, maar ook heel hard waait. Hoe dan ook, eerst tijd voor ‘hytteliv’!
De sneeuw vliegt horizontaal voorbij in de DNT-hut Hallingskeid
Ons doel voor de volgende dag is de huisberg Storhaugane (1400m). Buiten blijkt het niet meer een beetje te waaien, maar heerst een ware sneeuwstorm. Toch gaan we op pad. We navigeren op de hoogspanningsleiding en de rivier naar een brug. Door het slechte zicht is ook diepte moeilijk in te schatten, waardoor ik regelmatig onverwacht een paar meter lager sta of tegen een hoop sneeuw aan loop. Eenmaal bij de brug besluiten we toch maar weer terug te gaan naar de hut. Erg aangenaam is het ook niet, die sneeuw die met een rotgang tegen je gezicht slaat en voor het uitzicht hoeven we het ook niet te doen. In de hut drogen we onze spullen en wachten we op de trein terug naar Voss, waar we weer een nachtje doorbrengen in onze vertrouwde jeugdherberg.
Navigeren in sneeuwstorm.
Het ontbijt in de jeugdherberg is echt fantastisch, zeker in vergelijking met de muesli met chocolademelk van de afgelopen dagen. Vandaag moeten we aan het eind van de dag weer op het vliegveld van Bergen zijn voor onze retourvlucht naar Schiphol. We nemen ‘s ochtends al de trein naar Bergen, zodat we nog wat van de stad mee kunnen pikken. Skiën in de regen hebben we genoeg gedaan. En ook al vind ik het heerlijk om weer eens in de stad rond te lopen waar ik een halfjaar heb gestudeerd, het weer is wel héél Bergens: regen, regen en nog eens regen.